محاربه وافساد في الارض

فصل اول : تعاريف
ماده 183: هركس كه براي ايجاد رعب وهراس وسلب آزادي وامنيت مردم دست به اسلحه ببرد محارب ومفسد في الارض مي باشد.
شرح فقها: درتعريف محارب گاهي به تجربد وسلاح وگاهي به حمل سلاح وگاهي آشكار ساختن آن تغبير كرده اند وظاهرا مقصود همگي آنان يك چيز است وآن عبارت ازهمان داشتن سلاح ودست بردن به آن مي باشد، به منظوراين كه ديگران را بترساند هرچند تهديد كننده ، شخص واحدي بوده باشد چنانكه مرحوم صاحب جواهر درشرح قول محقق كه مي فرمايد(لاخافة الناس)) اضافه مي فرمايند ((ولوواحد علي وجه يتحقق به صدق ازاده الفساد في الارض)) وترديدي نيست كه قصد اخافه در تحقق محاربه لازم است واين كه بعضي از فقها فرموده اند:مجرد ظاهر كردن سلاح براي تحقق محاربه كافي است هرچند قصد تهديد واخافه وجود نداشته باشد صحيح نخواهد بود ودليل براين كه محاربه يكي از حدود شرعيه است آيه شريفه است كه مي فرمايد: ((انماجزا الذين يحاربون الله ورسوله يسعون في الارض ان يقتلوااوويصلبوااوتقطع ايديهم وارجلهم من خلاف اوينفوا من الارض ذلك لهم خزي في الدنيا ولهم في الاخره عذاب عظيم)).(1)وقانونگذار عنوان مفسد را نيز يكي از عناوين مستقل قرارداده وحكم محارب را درباره آن جاري مي نمايد چنان كه خواهد آمد.